Ik ben geen wolf. Gelukkig maar. Ik ben dus eigenlijk wel blij om ‘mens onder de mensen’ te zijn. Het verschil zit hem in de kop, of het hoofd zo je wil. Wat binnenin ons hoofd - al dan niet- gebeurt maakt hier het verschil.

En dat verschil - tussen kop of hoofd -, daarvoor ben ik dankbaar. Geen louter primitief denken, geënt op overleven, op het vermijden van gevaar en op de eeuwigdurende zoektocht naar eten.
Als mens telkens weer kunnen nadenken, doordenken, dromen en daarbij het verschil maken voor onszelf én anderen. Goed of slecht, aan ons de keuze. Maar hoe vaak slagen we er in om de “juiste” keuzes voor onszelf en anderen te maken?

Wat het ons vaak moeilijk maakt zijn de vele verwachtingen. Verwachtingen eigen aan ons mens-zijn, aan hoe we leven, aan het ‘samen leven’ in onze samenleving. Ontelbare, directe en indirecte, verwachtingen vanuit onszelf naar onszelf en naar anderen toe, en van anderen naar zichzelf en naar ons toe. ’t Is best wel verwarrend en vermoeiend. Steeds wisselende ervaringen en prikkels, aangenaam en moeilijk tegelijk, veelal beheersbaar en toch ook soms chaotisch, het zalige rusten of pijnlijkere afzien. Binnen snel veranderende contexten en de hectiek van vandaag wordt het steeds moeilijker om rechtop te blijven, o.a. dixit de vele nieuwsberichten over burn-, bore- en andere outsen. De auto’s van vandaag zijn vele malen complexer dan pakweg 15 jaar geleden. De chauffeur van vandaag is dezelfde als toen. Got the picture?

Het is voor ieder van ons een hele klus om steeds weer

1. een helder zicht te krijgen op de VUCA-wereld (Volatile, Uncertain, Complex en Ambigious) rondom ons, en
2. een duidelijk en eerlijk inzicht te verwerven met betrekking tot het eigen functioneren en handelen.

(Over)leven in de wereld van vandaag zorgt als vanzelf voor uitdaging. Als we daar eigenhandig - en veelal onbedoeld - nog wat complexiteit aan toevoegen, bv. gevoed door een denken dat niet meer op punt staat, dan wordt het al helemaal een opdracht. Met sleur- en trekwerk tot gevolg. Tot de verbinding breekt.

Nu, erg is dit niet. Eenieder die verantwoordelijkheid wil opnemen voor zichzelf en voor anderen zal al eens de bal misslaan. Niks mis mee, al is voorkomen altijd beter dan genezen. Falen en slagen, vallen en opstaan. Vandaag succes en in de zon, morgen zoekend naar adem na een zoveelste ontgoocheling. Je vraagt je af: “Waar loopt het mis?”. Antwoord: “In dat hoofd!”, of die kop zo je wil. En dat is nu net waar ik mij als coach naar richt, jouw hoofd en wat daarbinnen gebeurt.

Ik ben geen psycholoog, noch psychiater. Ieder z’n vak. Wanneer er van een ziektebeeld sprake is dan verwijs ik je graag door naar specialisten. Coaches helpen gezonde mensen om gezonde keuzes te maken. Als coach wil ik niet denken in jouw plaats. Coaches brengen geen inhoudelijke ervaring in, ook al is die soms wel aanwezig. Als coaches werken we met slimme methodes en stellen we onze expertise ter beschikking om jouw denken te ondersteunen en vorm te geven.  Of zoek je toch een ondersteuning die anders is dan coaching … Dan wissel ik van wolvenvacht en word ik je consultant of adviseur en denk ik inhoudelijk actief met je mee.  En dan komen de vragen: “Hoe doe je dat dan, dat coach zijn?”, en “Hoe kan jij mij helpen bij het maken van een keuze of verwerven van een inzicht?”.

Eenvoudigweg, door actief te luisteren naar jouw verhaal, en door dat verhaal via het stellen van vragen extra kleur en diepgang te geven. Door verwonderd te kijken, waardering te uiten, door voorzichtig te inspireren, en zelfs door het beluisteren van intonaties of door te kijken naar je houding en je daarover feedback te geven. En waar nodig ook door te confronteren en te objectiveren. Te helpen relativeren en/of activeren. Bij het stellen van vragen spiegel ik wat jij mij vertelt en wat ik bemerk.

Als coach of adviseur sta ik in de schaduw, jij vangt de zon.  Daar zit mijn engagement.